Ze was vijf jaar. Haar tengere figuur en dunne bruine vlechten zouden je gemakkelijk kunnen misleiden. Alleen als je in haar donkere blauwe ogen keek, kon je de diepte van haar karakter peilen. Diepblauwe ogen, zo blauw als de hemel boven haar. En net als in die hemel konden de wolkjes in haar ogen van kleur verschieten. Ze had zelden wolkenloze dagen, vaker schitterde er een aantal witte wolkjes door het diepe blauw. Maar het meeste nog konden er bliksemflitsen schieten uit haar donkerblauwe kijkers.
Ze was vijf jaar en wist het zeker: Ik word huizenontwerper. Ik ga huizen van binnen en buiten mooi maken. En met dit heldere besluit, gleed de kleur van haar ogen langzaam naar strak blauw toe.
Met haar tong tussen de tanden ging ze ijverig aan de slag. Het begon met de dozen….Binnenkomend koopwaar werd, als ware het een militaire operatie, vlug en geruisloos van doos ontdaan. De doos werd vervolgens op heimelijke wijze als een prooidier naar haar kamer gesleept, waar het met ijverige precisie gevild en ontleed werd. In de stilte die volgde, hadden de ouders vermoeden van de bedrijvigheid die zich in de kleine meisjeskamer voordeed. Na een dag ontwerpen, knippen, plakken en kleuren was dan het nieuwste bouwwerk klaar: een boerderij, landhuis of flat. En de kamer werd steeds voller en voller, totdat de moeder ingreep, in haar hernieuwde, maar vaak ook kortstondige inzicht, van een opgeruimd huis.
Maar voor de dochter was dat geen probleem, die zag weer nieuwe ruimte ontstaan voor weer betere bouwwerken en interieurs. De weg naar perfectie, zit tenslotte in het oefenen, dat had ze ook al op de viool kunnen ervaren. Van dozen, werden het bouwtekeningen, van bouwtekeningen, maquettes. Elk verloren moment werd besteed aan haar grootste droom en passie, en nu ze er dan eindelijk op elfjarige leeftijd woorden aan kon geven, dan wist ze wat ze wilde: architect en kunstenaar worden.
En toen kwam ze op een dag terug van school en zagen haar ogen donkerder dan ooit. Achter die blauwe kijkers zat diepe pijn en ze kroop zo ver mogelijk weg onder de dekens van haar ouderlijk bed. Het was op school dat ze zag dat het andere meisje, dat andere meisje met dat mooie gezicht, beter was in tekenen dan zij. En ze had tot dan toe zo haar best gedaan om vrienden te worden, om van haar te kunnen leren. Maar het meisje had haar hart(d) afgewezen en ze voelde zich klein. De moeder kroop ook zo ver mogelijk weg onder de dekens, op zoek naar haar gekrompen dochter. En samen zochten ze de puzzelstukjes bij elkaar.
Er was het puzzelstukje van de angst haar dromen niet waar te kunnen maken. Het puzzelstukje voor de angst tot imperfectie. Het puzzelstukje dat ze net zo moest zijn als degene die ze bewonderde. Een gebrek aan zelfvertrouwen dat past bij een beginnende puber. Moeder en dochter spraken urenlang over hoe mooi het is als anderen ergens goed in zijn, hoeveel plezier inspiratie je kan opleveren. En hoe invloedrijk inspiratiefiguren zijn. Maar ook over je eigen stem bewaren. Uniek durven zijn in je eigen uitingen.
Maar ook over je eigen stem bewaren. Uniek durven zijn in je eigen uitingen.
En tijdens het praten, sprak de moeder ook tegen zichzelf. Want ook zij dacht nog dat de meest veilige weg om je passie werkelijkheid te laten worden, zit in het zo precies mogelijk navolgen van een inspiratiefiguur. Ze had gekeken naar de tekeningen van haar dochter en gezien waar het verschil zit tussen het authentieke en het navolgende. Daar waar de dochter tekende vanuit haar eigen hart, kregen de tekeningen een diepere laag. Gezichten kregen dezelfde gelaagdheid in de ogen, als ze zelf had. In het spel van schaduwen was een vleug van melancholie waar te nemen. Maar toen ze had willen wedijveren met haar klasgenote werden de gezichten uitdrukkingsloos, tekenfilm-achtig. En de moeder vertelde wat ze daarvan geleerd had: dat ieder mens een eigen stem heeft. En dat niemand anders die stem kan hebben of imiteren. Dat kunst zit in het vinden en luisteren naar je eigen stem. En plezier in het beluisteren van die van een ander en je te laten raken, inspireren. Inspiratie kan je helpen om de volgende stap te nemen, om het geloof te openen dat je het zelf wellicht ook zou kunnen, dat het uitoefenen van je passie het navolgen waard is. Maar vervolgens telt alleen de weg naar binnen. En je eigen unieke werk op de wereld te zetten. De ogen van de dochter veranderde weer in helder blauw, met af en toe een wit wolkje daartussen.